Dlaczego tak chętnie stołujemy się na mieście?


Dlaczego tak chętnie stołujemy się na mieście?

Tytuł dość kontrowersyjny, ale oczywiście nie chodzi w ogóle o jedzenie. 
O cóż znowu może mi chodzić?
Dawno nie korzystałam ze swojego bloga, dawno nie miałam weny, albo inaczej- powodów i czasu na to, żeby pisać.  Kiedy wszystko układa się po Twojej myśli nie chcesz pisać o tematach, które Cię nie dotyczą. Kiedy jesteś szczęśliwy nie widzisz wokół siebie żadnego zagrożenia. Niestety to zagrożenie, te problemy wciąż krążą po świecie, po naszej społeczności, a teraz po prostu stanęły mi na drodze.
Dlaczego stołujemy się na mieście? = Dlaczego tak chętnie zdradzamy naszych partnerów?  
Nie chce żebyście mnie źle zrozumieli, nie chodzi mi tylko i wyłącznie o płeć męską, wręcz przeciwnie, chodzi mi o nas wszystkich. Od dawna próbuje zrozumieć fenomen zdrady, która jak czarna zaraza wkradła się do naszego życia. Najlepszym sposobem, żeby przekazać sedno sprawy będzie podanie przykładu. Jest to prawdziwa historia, ale bohaterowie będą oczywiście Panem X i Panią Y.

Historia prawdziwego związku, może nawet wielkiej, prawdziwej miłości, która nie zakończyła się happy endem. Ich miłość trwała 4,5 roku, całkiem spory staż jak na młodych ludzi. Wspólne plany, przyszłość, mieszkanie, samochód, wakacje, a może kiedyś nawet dziecko… Byli szczęśliwi, przynajmniej tak mi się wydawało. Oczywiście, kłócili się, sprzeczali tak jak w każdym zdrowym związku. Zawsze podobało mi się, że byli tak otwarci w stosunku do siebie, co to znaczy? Żartowali, śmiali się z siebie nawzajem, rozmawiali o innych osobach, które wywarły na nich wrażenie, z takim dystansem, że można było jedynie pozazdrościć. Poznali się przypadkiem, jak większość udanych (na pozór związków), mieli kryzysy, ale byli gotowi oddać za siebie życie.
Zapytacie co się stało? Jedno z nich, tym razem Pan X, zaczął stołować się na mieście. I wiecie co? Nie mogę tego zrozumieć. Nie dlatego, że zafascynował się inną osobą, ale dlatego, że trwał jeszcze w starym związku nie czując już nic do swojej ukochanej. Nie było by prościej przyznać się od początku? Że ta miłość i fascynacja gdzieś wygasła? Może udałoby się to naprawić, może nie, nie wiem. Ale dla obu stron byłoby to o wiele łatwiejsze, łatwiej i szybciej można było by się z tym pogodzić.


Wiecie czego jeszcze nie rozumiem? Jak można obwiniać o swoją zdradę osobę, którą podobno się kocha? Jak osoba, która nie zdradziła, nie wyszła na miasto może być przyczyną stołowania się poza domem? Przykro mi, nie rozumiem.
Czasami zastanawiam się czy studiując psychologię byłoby mi łatwiej zrozumieć takie zachowania, czy potrafiłabym ogarnąć ten mechanizm.
Nie oszukamy ludzkiej natury, ale zdradzają tylko słabi ludzie, zagubieni w sobie.



Każdy z nas jest słaby. Każdy z nas nosi brzemię, z którym sobie nie radzi. Ale czy warto iść na kebab , bo raz w domu nie było schabowego?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wywołana do odpowiedzi

Obraz
  Cześć i czołem!  Witam Was wszystkich moi Drodzy, na wstępie chciałabym zaznaczyć, że ten wpis na blogu miał być zupełnie inny. Miał nosić tytuł "SPOKÓJ" i opisywać stan, w jakim teraz się znajduje i to jak wiele w życiu udało mi się uspokoić. Niestety, z racji faktu, że zostałam wywołana do tablicy, po X wiadomościach na moje prywatne konto, będzie to zupełnie inna historia. Ogólnie, chce mi się śmiać, jednocześnie jestem dość zmieszana i zakłopotana, faktem, że przyszło mi się wypowiedzieć w tej kwestii. Do sedna! Wiecie, że telewizja kłamie? Na ogół tak jest i fakt, faktem w większości przypadków to, co zobaczycie i przeczytacie to bzdury. Ale nie w tym. Cóż, jest taki program w telewizji, ni to o miłości, ni to o pasji, ni to o zawodzie. Jeśli jesteś związany z krowami, czy inną kukurydzą to możesz wziąć w nim udział. Niektórym szczęśliwcom udaje się w nim odnaleźć miłość. Chyba wiecie o jaki program chodzi? Przy okazji ostatniego wyemitowanego odcinka napłynęło do mnie
Czytaj więcej

W końcu. miłość.

Obraz
Miłość . Zwykle opisywałam stan, który wydawał mi się tą właściwą miłością, tym pożądaniem, bez którego nie mogłam żyć. Chęcią posiadania drugiego człowieka, która zwykle mnie przerażała i przerastała. Ta miłość, która opisywałam zawsze w moich postach na blogu, ta miłość o której zawsze rozmawiałam z innymi, ta miłość o której powrót prosiłam Boga, ta miłość przez którą robiłam najgorsze i najdziwniejsze rzeczy, ta miłość przez którą i dla której zmieniałam się na gorsze, ta miłość dla której rwałam włosy z głowy i wylewałam morze łez, ta dla której dałabym się zabić, ta miłość dla której ja bym zabiła, ta której kłamstwa były na porządku dziennym, ta miłość - to ból. Zawsze kierowałam się przeświadczeniem, jakie głośno powiedział Keanu Reeves, a mówi ono o tym, że jeśli mianujesz się kochankiem to musisz być wojownikiem, bo jeśli nie walczysz o miłość to jest nic nie warta. Nie. Miłość to nie jest ciągła walka, to nie są łzy i pot i krzyk i strach i gniew i och, wszystko co wywołuje
Czytaj więcej

Karma (NIE) wraca

Obraz
            Choć już od dawna większość, jeśli nie 100% mojego życia pochłania sport, to od dłuższego czasu zbierałam się do napisania tego tekstu. I wciąż do końca nie wiem, o czym powinien być.  Żebyśmy się dobrze zrozumieli - wiem, co chcę przekazać, ale nie wiem czy mogę złączyć te myśli w jeden, spójny tekst. Myślę, że bardziej na miejscu byłoby nagranie podcast 'u, ale póki co, nie ma jak, nie ma gdzie, nie ma czasu. Czasu. Czas. To może zacznijmy od tej "karmy", o której wspominam w tytule.      Szczerze mówiąc, nie wiem czy kiedykolwiek napisałabym coś na ten temat, gdyby nie wczorajsza informacja, która zwaliła mnie z nóg. Jeśli ktoś przeczytał przynajmniej jeden mój tekst, to wie, że nigdy łatwo nie było. Czy ja krzywdziłam? Pewnie tak, ale uczciwie, z głębi serca - mnie krzywdzono częściej i bardziej. I nie - to nie będzie kolejny tekst o tym, jak mi źle i nie dobrze! Nie, nie. Wiedzie mi się, powiedzmy "w porządku", w każdym razie jest OK. Jeśli ktok
Czytaj więcej